Ludzka skłonność do antropomorfizacji obiektów nieożywionych jest znana co najmniej od starożytności. Mityczny król Cypru, Pigmalion, sfrustrowany kondycją współczesnych mu kobiet postanowił sam stworzyć swój ideał kobiecości. Perfekcyjna rzeźba wzbudziła w nim uczucie miłości – przynosił jej kwiaty i prezenty i błagał Afrodytę by ta ożywiła jego ukochaną. Bogini wysłuchała jego próśb – ucałowana rzeźba stała się prawdziwą kobietą. Podobne historie są także obecne w treściach współczesnej kultury. Film HER opowiada o człowieku, który zakochał się w sztucznej inteligencji, a w odcinku Be Right Back serialu Black Mirror główna bohaterka zamawia syntetyczną kopię swojego zmarłego męża. Wraz z rozwojem sztucznej inteligencji i chatbotów, niektórzy twórcy tych technologii zdecydowali się na nadanie swoim wirtualnym asystentom cech ludzkich. Chatbotom przypisywana jest często płeć (Siri, Alexa), a ich odpowiedzi mają jak najbardziej przypominać ludzkie. W następstwie tej personifikacji, zaczęto także tworzyć boty, których rolą jest przede wszystkim utrzymywanie relacji przyjacielskich, romantycznych czy też seksualnych z użytkownikiem. Postępy w zakresie modeli językowych pozwoliły uwiarygodnić te interakcje. Pandemia COVID-19 i restrykcje wymuszające izolację społeczną sprawiły, że ludzie masowo zaczęli korzystać z tego typu botów-towarzyszy.  W ten sposób próbowali zapełnić dni spędzane w samotności konwersacjami z zawsze dostępnymi i entuzjastycznymi robotycznymi rozmówcami. Popularność tego zjawiska w ostatnich latach skłania do zastanowienia się nad możliwościami, jakie zapewnia nam najnowsza technologia. Skłania też do postawienia istotnych pytań o wpływ wirtualnych relacji na te rzeczywiste i na psychikę ludzi związanych ze swoimi wirtualnymi kompanami.

(więcej…)